Dat is echt hoe ik dacht dat het werkte. In heel veel dingen heb ik absoluut een eigen mening en kon ik het niet eens zijn met mijn ouders. Aan de andere kant waren er ook tal van voorbeelden waar ik hun zienswijze een op een heb overgenomen, zonder het ter discussie te stellen.

Nu is dat heel logisch omdat dat nu eenmaal is hoe het werkt als we kind zijn. Als kind hoor je naar je ouders te luisteren. En of je het er nu mee eens bent of niet, je zult je moeten aanpassen aan de regels van thuis.
Dat is de dynamiek van de ouder-kind hiërarchie.

Alleen ben ik nooit uit deze hiërarchie gestapt 🤔.
De meeste regels die thuis golden heb ik meegenomen in mijn volwassen leven, ver nadat ik uit huis was gegaan.
Pas vele jaren later bleken sommige van deze ‘regels’ mij of niet zo goed te passen, of heb ik ze zo rigide gemaakt dat het voor mij een soort ‘gevangenis’ werd.
Ik vond het best heel lastig om na zoveel jaar tegen dingen, waar ik ‘heilige huisjes’ had gemaakt, te gaan trappen.

Om een voorbeeld te normen stonden mijn ouders altijd klaar om anderen te helpen. Maakt niet uit wie, waarmee, hoe laat.
Dat vond ik dus ook heel normaal om te doen. Of mensen nu dichtbij stonden of verder van me af (soms zelfs heel ver) als ze ‘het lef’ hadden om mijn hulp te vragen, dan kon ik bij voorbaat al geen nee zeggen. Ook al kwam het niet of slecht uit, ook al moest ik hiervoor dingen zelf afzeggen of me in allerlei bochten wringen om het mogelijk te maken.
Ze vroegen mijn hulp toch!?! Dan was dat nodig! Ze rekenen op mij! Stel dat ik hun hulp nodig zou hebben? Dan zou ik ook geholpen willen worden!

Heel nobel, maar ook zeker wel een beetje naïef in deze tijd 🫣.

Ik werd pas wakker toen ik nog niet zo heel lang geleden een vriendin kreeg die heel goed was in het nee zeggen. En dat wekte echt irritatie bij mij op 😤.
Hoezo “nee”?! Jouw reden is echt geen reden om “nee” te zeggen 😠

Dat vond ik, dat was mijn referentiekader.
Voor haar was een afspraak met zichzelf wel bindend.
En nu ik dit schrijf merk ik dat dat dus precies de les was die ik er nog niet had uitgehaald 😱.
Een afspraak die je met jezelf maakt is net zo belangrijk als een afspraak met een ander!

Afijn, dit is een bonusinzicht 😂😎.

Waar het mij om gaat is dat het mooi is om regels mee te krijgen uit je opvoeding, maar zodra je volwassen wordt mag je ze tegen het licht gaan houden.

En wat bedoel ik daarmee?
Dat je de context er voor jezelf helder bij mag krijgen. Tot op welke hoogte ben ik het hier mee eens? Voor wie geldt dit? Moet ik daadwerkelijk ALLES laten vallen? Of geldt dat alleen als er BRAND is bij mijn inner circle ?
Wat gebeurt er als het niet uitkomt?
Ben ik dan gelijk een vriendschap kwijt? Sta ik dan direct in een kwaad daglicht?
Of is nee ook gewoon een heel reëel antwoord?

Dat vind ik tot op de dag van vandaag nog steeds wel een uitdaging.

Ik ben me erin gaan trainen om op elke vraag te zeggen: daar denk ik even over na, ik kom er bij je op terug.
Vaak was de urgentie er dan al af, of was het probleem op een andere manier opgelost.
Op deze manier zei ik geen ja, maar ook geen nee. Ik gaf mezelf als het ware meer tijd om er daadwerkelijk over na te denken of ik dit wilde en kon doen.

Daarna was antwoord geven veel makkelijker, want ik had er rustig over na kunnen denken.