Wij staan als enig ‘zoogdier’ volledig op 2 benen. We zijn dan dus ook de hele dag bezig om onszelf in evenwicht te houden; letterlijk!

Figuurlijk gezien moet de balans ook in het midden staan als we het hebben over inspanning en ontspanning. Die snap je denk ik wel, al wil je em soms liever niet begrijpen, omdat het jouw niet altijd goed uitkomt.
Maar balans geldt ook voor draagkracht en draaglast.
Oftewel kun jij wel dragen wat er op je schouders rust?
Ben jij sterk genoeg om jouw zorgen te dragen? Plus de zorgen die jij je nu toe-eigent?

Als jij lange tijd veel zwaarder moet tillen dan je er de kracht voor hebt, dan betaal je daar een hoge tol voor.
Dat heb jij ook jarenlang gedaan.

Je kunt dit op 2 manieren meer naar elkaar toe gaan brengen: door net als een weegschaal aan beide kanten iets te veranderen. De draaglast (je zorgen) mogen iets minder en je draagkracht (dat wat je sterk maakt) mag vergroot worden.

Op dit moment (november 2023) sta ik zelf weer onder verhoogde druk; mijn schoonmoeder ligt op sterven; mijn draaglast is dus extra vergroot.
Mijn draaglast is verhoogd en dus is de balans zoek.
Ik heb zojuist, voor het eerst in mijn leven, erkent dat dit heel wat met mij doet! En het wordt nog beter…
Ik heb er, voor het eerst in mijn leven, een conclusie en daad aan verbonden 💪🏼.
Zojuist heb ik besloten zorgverlof te nemen bij mijn bijbaan!
Juist doordat ik onder (emotionele) hoogspanning sta, kan ik niet meer blijven doen wat ik altijd deed.
Ik moest ergens in snijden om de draagkracht te verhogen om de balans weer terug te vinden.
Ik vond het heel lastig omdat ik weet dat het op dit moment topdrukte is bij mijn bijbaantje. Ik kan dus slecht gemist worden.

Nu denk ik altijd dat ik verantwoordelijk ben voor ‘alle’ problemen. Maar is dat wel zo?

Is het probleem van mijn werk, ook daadwerkelijk mijn probleem?
Of mag ik mezelf bovenaan mijn eigen prioriteitenlijst plaatsen?
Als ik dat namelijk niet doe, wie gaat er dan voor mij zorgen?
Juist… niemand.

En dat is precies waar het al die jaren is misgegaan!
Ik zorgde voor de hele wereld, maar niemand zorgde er voor mij 😢.

Ik denk dat jij jezelf hierin wel zult herkennen. Laat ik je nu het goede voorbeeld hebben gegeven. En als ik het tij kan keren na 23 jaar, dan is er voor jou toch zeker ook hoop 🙃😉.

Jij mag ook tot het besef komen dat jij wel de hele wereld kunt behoeden voor de ondergang, maar dat je er geen eigen leven op na kan houden. En aangezien je hier maar een bepaalde tijd op aarde hebt gekregen, raad ik je aan om even na te gaan denken over de vraag: en wanneer ga ik genieten van mijn leven?
En deze zin mag je op verschillende manieren lezen:
WANNEER ga ik genieten van mijn leven?
Wanneer ga IK genieten van mijn leven?
wanneer ga ik GENIETEN van mijn leven?
wanneer ga ik genieten van MIJN LEVEN?

Wat is daarop jouw antwoord?